En? Hoe valt het mee in het Bijzonder Comité?

Vraag het aan ... Erik

Naar aanleiding van de blogreeks "vraag het aan..." vroeg Jan mij om een stukje te schrijven over mijn ervaring, na een klein jaar, in het 'BCSD' (het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst), beter gekend onder 'OCMW' vroeger.

Mijn naam is Erik van den Eeckhout, 57 jaar, woonachtig in het "pittoreske" Papegem samen met mijn vrouw Lieve en 4 prachtige kinderen (Laura, Flore, Seppe en Jelle).

4 jaar geleden zette ik mijn eerste stapjes in de politiek bij de nieuwe beweging "De Coöperatie", samen met blauwe en rode ervaringsdeskundigen en een paar "witte konijnen" (waar ik mezelf bij reken).

Deze "bende" begon vol goede moed aan een avontuur dat in volle expansie zit!

Het mooie aan het hele verhaal is dat er vooral geluisterd werd naar elkaar en dat iedereen elkaar aanvulde . Er waren moeilijke tijden, mooie tijden, discussies ... soms licht oplopend zelfs (ojaa!) maar telkens weer eindigend in wederzijds begrip.

Ik had goede ervaringen met de gemeente Lede in een ver verleden toen we actie voerden met de Chiro jeugd van Papegem voor een mooi speelpleintje. Met dank aan de toenmalige gemeenteraad, schepen van openbare werken (onzen Dirk, inderdaad) en vooral het personeel die toen zijn beste beentje heeft voor gezet. Het gevolg? Een tot op heden ten dage prachtig speelplein.

Het beet eigenlijk al jaren in mijn been dat de tijd precies een beetje stil bleef staan in onze gemeente, geen klagen over speelplein, we vroegen destijds een hand en kregen een arm, maar de voetpaden , niet alleen in Papegem, lagen er hier en daar zeer slecht bij.

Dit was voor mij de grootste motivatie om in de politiek te gaan.

Reeds meer dan 30 jaar kan ik via het voetpad mijn huis niet verlaten met de rolwagen (onze Jelle heeft een beperking), elektriciteitspaal links, te smal voetpad overkant van de weg ... niet alleen in Papegem. Ik zie ook mensen met rolwagen in Impe op de rijweg omdat het voetpad er hier en daar onbegaanbaar is. Veiligheid voor fietsers, fietssuggestiestroken, fietsstraten ... .

Na 4 jaar gemeentepolitiek heb ik geleerd dat er veel tijd nodig is om "iets" gedaan te krijgen wat niet onmiddellijk gepland is en waarvoor er dus ook geen budget is! Al veel bijgeleerd ... maar ... eindelijk komen we bij de kern van de zaak. Er gebeurden verschuivingen. Dirk stopte als schepen, Franky volgde hem op. Johan ging naar de gemeenteraad en ik ... kwam in 'BCSD' terecht!

Een andere wereld ging voor mij open. Mijn idealisme om praktische zaken in een stroomversnelling te krijgen gaat niet voorbij, maar het sociale luik van een gemeente biedt zich aan.

Dit was totaal nieuw voor mij en laat nog steeds een grote indruk op mij na! Je woont in een dorp met totaal verschillende mensen die allemaal een eigen - op het eerste zicht normaal - leven leiden. Lidmaatschap van het BCSD deed mij inzien dat de sociale dienst van een gemeente weinig openbaar aan bod komt, en toch bijna het belangrijkste instrument is van een gemeente.

Maandelijks komen meerdere dossiers op me af die ik eigenlijk nakijk op "fouten", al dan niet deontologisch. Deze dossiers zijn opgesteld door onze maatschappelijke werkers, waarvoor mijn achting na 10-tal maanden alleen maar blijft stijgen. Zij zijn de rechtstreekse verbinding tussen de mensen die het - door verschillende omstandigheden - moeilijk hebben (al dan niet uitzichtloos) en de rest van de maatschappij!

Dit laatste kennen ze bij deze dienst niet! De gesprekken die we voeren , over deze dossiers, samen met de mensen van de sociale dienst, toont hoe onvermoeibaar onze sociale werkers blijven geloven in het helpen van mensen. Mensen die door omstandigheden van allerlei aard (ziekte, ontslag, tegenslag, je kiest niet hoe en/of waar je geboren wordt ... ) niet het geluk hebben gehad, dat de meesten onder ons als 'heel gewoon/normaal' ervaren. Mensen die geholpen moeten worden om er terug of ooit bovenop te komen.

De eerste maanden raakten me, en lieten me beseffen dat de algemene trend van 'profiteurs' bij OCMW lang is achterhaald. De mensen die het alleen niet kunnen klaren, worden heden ten dage doorgelicht. Een dossier wordt opgemaakt met inkomsten, uitgaven, eigenaar van huis of huurder en hoeveel huur, water, elektriciteit en verwarming kost. Aan het einde van de rit wordt er bijgepast zodat deze mensen toch een menswaardig bestaan zouden kunnen hebben. Deze bijpassingen brengen met zich mee dat betrokkene aan heel wat voorwaarden moet voldoen. Ook deze voorwaarden variëren. Iedereen wordt op gepaste manier geholpen/'gepusht', om liever vroeg dan later terug zijn/haar plaats te kunnen innemen in onze maatschappij. Tijdelijke problemen worden soms opgelost door voorschotten bij te passen die betrokkene in kleine hoeveelheden maandelijks terug betaald!

Het woord 'profiteurs' gebruik ik al lang niet meer! Als je de miserie die er is in zo'n 'klein' dorp van dichtbij ziet - dikwijls plak onder onze neus - dan ben je blij dat er oplossingen zijn, ook al zijn die niet altijd gemakkelijk.

Stel je even voor dat je bij 2°/3° graden buitentemperatuur, binnen in de zetel onder een warm fleece deken naar tv kijkend, net gegeten, koffie erbij of ander drankje ... . Stel je even voor dat er op datzelfde ogenblik mensen zijn die dakloos, hongerig, buiten proberen in 't slaap te vallen om zo snel mogelijk de ochtend te bereiken om zich hier of daar wat te gaan opwarmen. Dat is realiteit. Dit is nu wel een extreem voorbeeld, maar ook deze mensen probeert onze sociale dienst terug op het - in onze ogen - goede spoor te brengen.

Er zijn voorbeelden genoeg van mensen waarop je het stempel, 'het is hun eigen fout' kunt plakken! Maar het blijven mensen, de ene al wat moeilijker dan de andere. Velen kunnen er ook niet aan doen. Karakter, tegenslag, ontgoocheling ... . Of iemand weigert om geholpen te worden. De uitspraak van een sociaal werker: "we laten niemand vallen", is mij steeds bijgebleven ... .

De kinderen ... scheiding, drugs, drank ... de ouders zijn soms niet meer in staat om degelijke opvoeding te geven. Het is hoopvol om te zien dat schooluitslagen - voorwaarden die gesteld worden aan kinderen, studenten , die door ons worden gesteund in hun opleiding - dikwijls de goeie kant uitgaan, ondanks de moeilijke omstandigheden waarin sommigen verblijven. Hoopvol omdat je weet dat deze mensen later meer kans maken op een regelmatiger leven, mede door het behalen van hun diploma!

Al deze dossiers lezen we vanuit dit perspectief: "hoe kunnen we deze mensen die het nodig hebben helpen?"

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken maar kan gerust zeggen dat er bij deze vergaderingen door velen hard wordt gewerkt. Deze dossiers neem je niet door op een halve dag, ik toch niet. Mettertijd zal het lezen wel vlotter gaan, aangezien dit alles zich afspeelt binnen een kader. Voor alle mogelijke problemen zijn er oplossingen uitgeschreven. Er zijn werkinstrumenten uit verschillende hoeken, van lege brooddozen tot armoede bestrijding ... overheden.

Zijn er die misbruik maken? Uiteraard! Er zullen altijd mensen zijn die er de kantjes aflopen en die op de een of andere manier onterecht steun ontvangen. Maar door een bijna sluitende werking van het 'systeem', vallen deze uitzonderingen vroeg of laat door de mand, met als gevolg dat ze alle onterechte ontvangsten moeten terug betalen. Gelukkig is dit meer uitzondering dan de regel!

Bij twijfel gaan we altijd de positieve kant op. We zijn bezig met mensen en deze horen we te helpen wanneer het nodig blijkt. Iemand zei mij ooit: "het OCMW is ok om in te zitten, daar kun je tenminste nog de mensen helpen". Ook dit is mij steeds bijgebleven. Raar gezegd kan je genieten van iets dat ge positief ziet veranderen, je voelt je er goed bij, ik geloof steevast in het feit dat je gelukkig wordt, wanneer je iemand anders hebt gelukkig gemaakt. Dat kan iets zeer banaal zijn: van 'saluken' aan de auto die u laat invoegen, een geleverd pakje bij de buur gaan afgeven, een vergeten geldtas terugbezorgen ... . Herinneringen die mij bijblijven uit een al dan niet ver verleden en die nog steeds een ongedwongen glimlach op mijn gezicht toveren.

Het BCSD: hard, triestig, ongeloof, besef, verantwoordelijkheid ... en toch ergens wat gelukkig worden/zijn.

Erik