Weekboek van een politicus op loopschoenen 8
Gisterenavond kreeg ik telefoon van een goede vriend.
"Jan, ik heb eigenlijk een aantal vragen over jullie deelname aan de Vlaamse en federale verkiezingen."
"Dan stel ik voor dat we morgen samen gaan joggen. Daar hebben we allebei iets aan. Jij hebt je antwoorden, en ik heb een artikel voor mijn blog."
Vanochtend vertrokken wij samen. We liepen vrij lang (de antwoorden waren uitgebreid) en we liepen niet snel (ik moest nog kunnen babbelen).
Nog voor de eerste hoek barstte mijn vriend los.
"Jan, waarom doen jullie in hemelsnaam mee aan de Vlaamse en federale verkiezingen?"
Het plan ontstond in december toen de N-VA de nationale regering verliet omwille van het Pact van Marrakesh. Hun propagandadienst had dan nog de euvele moed om hiervoor een nieuwe term te bedenken en te verkopen: “Wij zijn uit de regering geduwd”.
Op dat moment kregen alle andere partijen de kans om hun verantwoordelijkheid te op te nemen. Zij kregen de kans om gedurende vijf maanden met wisselmeerderheden een beleid uit te voeren waar dit land grote nood aan heeft.
Dit hielden zij tien dagen vol. Ten gooide de regering Michel II de handdoek in de ring. Niemand bereikte met iemand een akkoord en sindsdien hebben wij een nationale regering van lopende zaken.
Op dat moment dachten wij als kleine partij uit het kleine Lede: 'dat kunnen wij beter'.
Natuurlijk zijn wij een kleine, en vooral jonge partij. Natuurlijk gaan wij de komende twee maanden met groeipijnen kampen, en natuurlijk hebben wij niet het budget voor een volwaardige campagne.
Maar wij willen de kiezer een alternatief aanbieden. In Oost-Vlaanderen kan elke kiezer stemmen op een onvolwassen partij met zeer volwassen kandidaten. Of hij kan stemmen op een volwassen partij.
We waren bijna thuis, maar toch slaagde ik er nog in om een soort smiley op mijn gezicht te toveren. Voor de andere vragen was er geen tijd meer.
We maakten een nieuwe jogafspraak. Het begin van een nieuwe traditie?